مرا دوست داری ولی تا کجا ؟
مرا تا کجا " دوستت دارم " ی؟
من کشوری نبوده ام ، ایجاد کن مرا !
در جای جایِ خاکِ تنم ردِ پای توست گاهی تو هم به نام وطن یاد کن مرا
مرا
غمت،
تو را
چه دوره کرده است؟
به رویدادی بزرگ محتاجم
اتفاقی که بی خبر باشد
کاش وقتی به خانه برگشتم
کفش های تو پشت در باشد
موج را
آغوش سنگ، آرام می سازد
بمان
هر که در عشق، سر از قله برآرد، هنر است
همه تا دامنه کوه تحمل دارند
بیا برگرد، با هم گاه...
با هم راه...با هم...آه
مرا را دور از تو خواهد کشت
«با هم » های بعد از تو
آهسته گفت :
من که کبوتر نمی شوم
اما دلم
به دیدن گلدسته ات خوش است.
و خداوند
دختر را آفرید
تا گلها بی نام نباشند.
سالها بعد می‌فهمی
آنچه به تو برنمی‌گردد
جوانی و زیبایی‌ات نیست،
منم که تو را
پیر و زشت هم
می‌پرستیدم.
خاطره