۵۹۲

انت الذی احسنتَ

 انت الذی رزقتَ 

انت الذی وفقتَ

 انت الذی اعطیتَ

 انت الذی اغنیتَ

 انت الذی اویتَ

 انت الذی کفیتَ

 انت الذی هدیتَ

 انت الذی سترتَ

 انت الذی غفرتَ

انت الذی مکّنتَ 

انت الذی اعززتَ

 انت الذی شفیتَ

 انت الذی عافیتَ

تویی که  احسانم کردی

تویی که روزیم دادی

تویی که توفیقم دادی

تویی که عطایم کردی

تویی که بی نیازم کردی

تویی که پناهم دادی

تویی که کفایتم کردی

تویی که هدایتم کردی

تویی که بدیهایم را پوشاندی

تویی که مرا بخشیدی

تویی که مکنتم بخشیدی

تویی که عزتم دادی

تویی که شفایم دادی

تویی که عافیتم دادی

۵۹۱

انا الذی أسأتُ

 انا الذی أخطأتُ

 انا الذی جهلتُ

 انا الذی غفلتُ

 انا الذی سهوتُ

 انا الذی تعمّدتُ

 انا الذی وعدتُ 

انا الذی أخلفتُ

منم که بدی کردم

منم که خطا کردم

منم که نادانی کردم

منم که غفلت کردم

منم که سهوا خطا کردم

منم که به عمد گناه کردم

منم که وعده دادم

منم که خلف وعده کردم

۵۹۰

نترس 

آنچه روی آن پا گذاشتی، مین نیست؛

قلب من بود.

۵۸۹

سربه‌هوا بودن یعنی حواست آن دور دورها باشد و توی دنیای خودت خیال‌بافی کنی.