هرچند که هرگز نرسیدم به وصالت عمری که حرام تو شد ای عشق حلالت
قصه ای با تو شد آغاز که پایان نگرفت
فریاد مرا گرچه سرانجام شنیدی ای دوست! به داد دل من دیر رسیدی از یاد ببر قصه ی ما را هم از امروز درباره ی ما هرچه شنیدی نشنیدی
گیرم که به دریا نرسیدی، چه غم ای رود
خوش باش که یک چند ، در آن راه دویدی
قاصدک های پریشان را که با خود باد برد با خودم گفتم مرا هم میتوان از یاد برد
نگاهش را تماشا کن
اگر فهمید ، حاشا کن
ما برای با تو بودن ، عمر خود را باختیم
بد نبود ای دوست ، گاهی هم تو دل می باختی
این زخم خورده را به ترحم نیاز نیست
خیر شما رسیده به ما ، مرحمت زیاد !